پروپوزال پایان نامه مقالهISI صنایع غذایی

 1- برش القا شده در دمای بالا برش القا شده در دمای بالا در بافت­دهی پروتئین های گیاهی روشی ساده، مقرون به صرفه و کارآمد است. دو دستگاه با هندسه‌های مختلف (مخروط روی مخروط و استوانه در استوانه) برای اطمینان از ساختاردهی پروتئین‌ بوسیله برش استفاده می‌شوند. دستگاه مخروط در مخروط به گونه ای طراحی شده است که محصول در فضای بین هر دو مخروط قرار می گیرد (مخروط پایین در حال چرخش است در حالی که مخروط بالایی ثابت است) و امکان گرمایش دو طرف محصول را از طریق یک حمام روغن در دما و تنش خالص بالا را فراهم می کند (95-140 درجه سانتیگراد). در دستگاه سیلندر در سیلندر، محصول بین دو سیلندر (سیلندر بیرونی ثابت و سیلندر داخلی چرخان) قرار می گیرد که جریان برشی مشابهی با دستگاه مخروط در مخروط ایجاد می کند. در مقایسه با اکستروژن، ساختارهای ناشی از برش به دلیل ترکیب برش ساده و گرما منجر به شکل­گیری ساختارهای فیبری مشخص، می‌شود (Boukid، 2021). در این فرایند دمای گرم کردن یک پارامتر کلیدی است زیرا برش در دمای بالا (140 درجه سانتیگراد) یک بافت ناهمسانگرد را بر خلاف دماهای پایین ایجاد می کند که منجر به ساختار لایه ای می شود (Grabowska و همکاران، 2014).2- ریسندگی مرطوب ریسندگی مرطوب سابقه طولانی در ساخت محصولات پروتئینی فیبری دارد. در فرآیند ریسندگی مرطوب، محلول پروتئین قلیایی کهنه شده[1] با فشار از داخل یک رشته ­ساز[2] عبور داده شده و سپس برای رسوب و جامدشدن در حمام منعقد کننده که حاوی اسید است، غوطه ور می شود.. رشته های به دست آمده (ضخامت 20 میکرومتر) ممکن است با هم جمع شوند و برای جهت دهی به شکل ساختار مولکولی الیاف کشیده شوند. با این حال، این فرآیند به پروتئین های خالص، pH پایین، غلظت نمک بالا و پروپوزال پایان نامه مقالهISI صنایع غذایی...

یکی از موانع اصلی توسعه ترکیبات غذادارو، حلالیت ضعیف بسیاری از آنها در آب است. حلالیت در یک دمای معین را می توان به عنوان مقدار ماده ای تعریف کرد که می تواند به طور کامل در یک مقدار مشخص از یک حلال حل شود. آب حلال مورد علاقه صنایع غذایی است زیرا ماده اصلی تشکیل دهنده ترکیبات غذایی و بدن انسان می باشد. تقریباً 40 درصد از داروهای جدید شناسایی شده توسط شرکت‌های داروسازی، حلالیت پایینی در آب داشته که تا حد زیادی مانع از کاربرد بالینی آنها می‌شود. حلالیت کم در آب، فراهمی زیستی و جذب این ترکیبات را محدود می کند (Chen و همکاران، 2011). داروی خوراکی در فرآیند رسیدن به هدف خود در بدن ابتدا باید در مایعات دستگاه گوارش (GIT) محلول باشد و به این شکل در محل جذب وجود داشته باشد. حلالیت ضعیف در آب می تواند به شدت بر سرعت انحلال تأثیر گذاشته و متعاقبا میزان داروی جذب شده در گردش خون سیستمی می تواند کمتر از غلظت موجود در GIT باشد. بنابراین، معمولاً دوز بسیار بالاتری برای دستیابی به سطوح پلاسمایی دارو در نظر گرفته می شود. عواقب این عمل که ناشی از حلالیت پایین ترکیب مورد نظر در آب است شامل افزایش عوارض جانبی، پاسخ دارویی نامنظم و در نتیجه شکایت بیمار است. همچنین با افزایش هزینه ساخت به دلیل استفاده از مقادیر بالاتر ماده فعال دارویی (API)، هزینه درمان نیز بیشتر می شود (Da Silva و همکاران، 2020). چندین تکنیک برای بهبود حلالیت پیشنهاد شده است که از این میان می توان به اصلاح فیزیکی و/یا شیمیایی اشاره کرد. اصلاح فیزیکی شامل کاهش اندازه ذرات توسط میکرونیزه کردن یا فرآیند سیال فوق بحرانی، اصلاح شکل کریستالی چند شکلی یا شبه چند شکلی[1]، استفاده از عوامل کمپلکس کننده مانند کمپلکس کردن دارو با سیکلودکس پروپوزال پایان نامه مقالهISI صنایع غذایی...